...ไม่ใช่คนที่ชอบเขียนอะไรเกี่ยวกับใครคนอื่นสักเท่าใดนัก เพราะการที่เราเขียนพาดพิงถึงใครความรู้สึกมักจะบอกว่าเรากำลังนินทาคนคนนั้นอยู่ ซึ้งถ้าเป็นการนินทาในทางที่ดีคนที่ถูกนินทาก็คงไม่ว่าอะไรแต่ถ้าถูกพาดพิงในทางตรงกันข้าม งานเข้าคนเขียนแน่ๆ เลยนั่งนึกนอนนึกว่าจะเขียนอะไรดี(หว่า) แต่นั่งนึกก็แล้วนอนนึกก็แล้วคิดไม่ออกไอ้ครั้นจะลอกชาวบ้านเขามาเป็นของตัวเองก็ชักจะยังงัยๆอยู่ แต่บทจะนึกออกก้อตอนดูหนังเรื่อง Real Steel นี่แหละช่างเป็นเรื่องที่เพ้อฝันมากๆที่จะมีหุ่นยนต์เรียนแบบคนได้สมบูรณ์แบบเหมือนในหนังอย่างนั้นแต่เราทุกคนต่างมีความเพ้อฝันจินตนาการกันทั้งนั้นหันมาดูตัวเองเราก็ถูกเพื่อนๆเรียกว่ามนุษย์เพ้อฝันเลยมีความคิดที่จะเอาจินตนาการหรือที่ชาวบ้านเรียกว่าเพ้อฝันที่ออกจะมีมากกว่าคนอื่นมาเล่าให้หลายคนที่อาจมีความเพ้อฝันจินตนาการเหมือนๆกันได้อ่านบ้าง บางที่การที่เราเพ้อฝันหรือจิตนาการก็เป็นการปลดปล่อยความคิดที่มีค่อนข้างมากออกมาคิดอยู่นานว่าจะไปเขียนความเพ้อฝันหรือจินตนาการที่ไหนดี Hi5 ก็เสื่อมถอยแล้ว Facebook ก็แถบไม่มีที่ให้วางเลยมีแต่ POST โน้น POST นี่เลยต้องหาที่เขียนเยอะสักที่หนึ่ง เพราะฉะนั้น Blog นี่จะเป็นการเขียนจากความเพ้อฝันหรือจิตนาการเป็นส่วนใหญ่หากใครจะมองว่าไร้สาระก็จะไม่ว่าไม่เถียงสักคำ เพราะมันคือความจริง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น