ความฝันในความเยาว์วัย

...เชื่ออย่างมั่นใจว่าทุกคนย่อมมีความเพ้อฝันในวัยเยาว์

ไม้เมืองเดิม

ด้วยความที่เกิดเป็นคนบ้านนอกคอกนาซึ่งอยู่ห่างไกลจากความเจริญทางด้านวัตถุต่างๆนาๆ ทำให้การดำเนินชีวิตก็
ต้องเป็นไปแบบตามมีตามเกิด ชีวิตคนบ้านนอกจะมีสาระตลอดวันไม่มีเวลาสนุกรื่นเริงเหมือนคนในเมืองความบันเทิง
ที่พอหาได้ส่วนใหญ่มาจากโทรทัศน์และวิทยุทรานซิสเตอร์ซึ่งส่วนใหญ่จะออกอากาศเป็นคลื่น AM รายการที่ผู้ฟังนิยมฟัง
มากที่สุดคือละครวิทยุ สมัยนั้นคณะที่ดังๆก็จะมี คณะเกศทิพย์, ละครสยามแปดหนึ่ง, นีลิกานนท์ของ วิเชียร นีลิกานนท์
โฆษกมวยชื่อดัง นอกนั้นจะเป็นรายการเพลงลูกทุ่ง, หมอลำ, การแสดงพื้นบ้าน  เสียงวิทยุจะดังตั้งแต่ตี 4-5 ทุกวัน
และจะดังอยู่จนถึงเวลาข่าวเย็นของ TV
   ไม้ เมืองเดิม คือผู้ประพันธ์นิยายเรื่องขุนศึก ที่ออกกาอาศตอน 8.00 โมงเช้าวันธรรมดาและ 6.00 โมงเช้าของวันเสาร์
อาทิตย์ ผู้อ่านนิยายเรื่องนี้คงมีความเป็นคนไทยและคนบ้านนอกอยู่ร้อยเปอร์เซนต์เพราะน้ำเสียงที่ออกมาบวกกับภาษาที่
ผู้แต่งเขียนมันช่างเข้ากันได้พอดิบพอดี ภาษาส่วนใหญ่ที่ใช้เป็นภาษาเก่ามากอาจจะเก่าถึงสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้นเลย
ก็ว่าได้ คำบางคำไม่เคยได้ยินในสมัยนี้เลยพาให้คิดว่าภาษาพูดสามารถเปลี่ยนไปตามกาลสมัยได้ ถึงจะภาษาที่เก่ามาก
แต่มันแฝงด้วยความจริงใจซื่อๆ ไม่มีอ้อมค้อม เลยจินตนาการ(อีกแล้ว)ไปว่าคนสมัยก่อนเขาคงมีความจริงใจให้กัน อย่างที่เขาพูดกันเสมอว่าคนสมัยก่อนเขาใจนักเลงมาก

ความชอบที่เปราะบาง

...คนเราเกิดมาล้วนมีความแตกต่างกันเป็นเรื่องธรรมดาและธรรมชาติ ไม่มีใครคนใดเลยที่จะเหมือนกันแม้กระทั้งพี่น้องที่เกิดมาจากท้องแม่เดียวกันยังมีชิวีตที่แตกต่างกัน ความชอบก็เป็นสิ่งหนึ่งที่คนเรามีต่างกันอาจจะมีส่วนน้อยที่มีความชอบในสิ่งเดียวกันแต่จะมากหรือน้อยต้องขึ้นอยู่กับความสนใจหรือความต้องการ..บางคนชอบเลี้ยงสัตว์ ท่องเที่ยว เล่นกีฬา อ่านหนังสือ เล่นเกมส์ ชอปปิ้ง ฯลฯ
  เกริ่นมาทั้งหมดไม่มีส่วนใดเลยที่จะบ่งบอกว่ามันเป็นความชอบที่เปราะบางเหมือนหัวเรื่อง อย่าเพิ่งคิดด่าในใจเพราะความชอบที่เปราะบางเหมือนที่จั่วหัวไว้เป็นความชอบของผู้เขียนเองทั้งนั้น มันจะเปราะบางอย่างไรจะได้อ่านในข้อความต่อไปนี้...
...นับตั้งแต่พ่อได้จากพวกเราไปอย่างไม่มีวันกลับ บ้านที่เคยมีแต่ความอบอุ่นเริ่มมีความยุ่งยากมากขึ้น แม่ที่บัดนี้กลายเป็นเสาหลักเพียงต้นเดี่ยวของครอบครัวต้องแบกภาระอันหนักหน่วงที่สุดในชีวิตไว้บนบ่าที่บอบบาง จากที่เคยเลี้ยงลูกอย่างเดี่ยวแต่บัดนี้ต้องทำงานหนักหาเลี้ยงปากท้องที่รอคอยอีก 4 ชีวิต
การที่ต้นแบบการดำเนินชีวิตขาดหายไปทำให้พัฒนาเจริญเติบโตไม่เหมือนเด็กทั่วไป ประกอบกับการที่ได้เห็นแม่ต้องทำงานหนักทุกวันยิ่งทำให้กลายเป็นคนเหมือนไม่มีวัยเด็ก

Introduction

...ไม่ใช่คนที่ชอบเขียนอะไรเกี่ยวกับใครคนอื่นสักเท่าใดนัก เพราะการที่เราเขียนพาดพิงถึงใครความรู้สึกมักจะบอกว่าเรากำลังนินทาคนคนนั้นอยู่ ซึ้งถ้าเป็นการนินทาในทางที่ดีคนที่ถูกนินทาก็คงไม่ว่าอะไรแต่ถ้าถูกพาดพิงในทางตรงกันข้าม งานเข้าคนเขียนแน่ๆ เลยนั่งนึกนอนนึกว่าจะเขียนอะไรดี(หว่า) แต่นั่งนึกก็แล้วนอนนึกก็แล้วคิดไม่ออกไอ้ครั้นจะลอกชาวบ้านเขามาเป็นของตัวเองก็ชักจะยังงัยๆอยู่ แต่บทจะนึกออกก้อตอนดูหนังเรื่อง Real Steel นี่แหละช่างเป็นเรื่องที่เพ้อฝันมากๆที่จะมีหุ่นยนต์เรียนแบบคนได้สมบูรณ์แบบเหมือนในหนังอย่างนั้นแต่เราทุกคนต่างมีความเพ้อฝันจินตนาการกันทั้งนั้นหันมาดูตัวเองเราก็ถูกเพื่อนๆเรียกว่ามนุษย์เพ้อฝันเลยมีความคิดที่จะเอาจินตนาการหรือที่ชาวบ้านเรียกว่าเพ้อฝันที่ออกจะมีมากกว่าคนอื่นมาเล่าให้หลายคนที่อาจมีความเพ้อฝันจินตนาการเหมือนๆกันได้อ่านบ้าง บางที่การที่เราเพ้อฝันหรือจิตนาการก็เป็นการปลดปล่อยความคิดที่มีค่อนข้างมากออกมาคิดอยู่นานว่าจะไปเขียนความเพ้อฝันหรือจินตนาการที่ไหนดี Hi5 ก็เสื่อมถอยแล้ว Facebook ก็แถบไม่มีที่ให้วางเลยมีแต่ POST โน้น POST นี่เลยต้องหาที่เขียนเยอะสักที่หนึ่ง เพราะฉะนั้น Blog นี่จะเป็นการเขียนจากความเพ้อฝันหรือจิตนาการเป็นส่วนใหญ่หากใครจะมองว่าไร้สาระก็จะไม่ว่าไม่เถียงสักคำ เพราะมันคือความจริง